Dünya’nın atmosferi bugünkü Venüs gezegeni kadar yoğundu. Atmosferdeki yoğun toz bulutları, çarpan göktaşlarının izleriydi. Yalnızca 100.000 km uzaklıktaki Ay, ufukta görünüyordu. Ortada gelgit yüzünden kabarıp alçalacak
denizler olmasa da, yerkabuğunun ince bölgelerinde magma tabakası çekim gücünden etkileniyordu. Koşullar, en basit yaşam formlarının bile ortaya çıkması na izin vermiyordu.
4,4 Milyar Yıl Önce
Yeryüzünü oluşturan kuvvetlerin kavgası henüz sona ermemişti. Oluşan yer şekilleri bir süre sonra kayboluyor, değişiyordu. Dünya’ya çarpan göktaşları
derin izler bırakıyor çevresini biçimlendiriyordu. Volkanik etkinlikler
de genç gezegeni lavlarla kaplıyor ve yeni yer şekilleri oluşturuyordu.
4,2 Milyar Yıl Önce
Dünya’nın cehennemi sıcaklık dönemini daha serin bir dönem izledi. Atmosfer yavaş yavaş soğumaya başlamıştı. Bu dönemde atmosferde biriken su buharı yoğunlaşmaya başladı ve sürekli yağmurların yağdığı bir dönem geldi. Ne var ki Dünya hâlâ çok sıcaktı ve yağan yağmur hemen buharlaşıyordu. Yine de yağmur yağmaya devam etti ve yeryüzü soğumaya başladı. Su büyük çukurlarda birikmeye başladı ve yavaş yavaş denizlerle okyanuslar oluştu. Bu su, yaşamın kaynağı olacaktı. Kimse ilk canlıların ne zaman ne şekilde ortaya çıktığını kesin olarak bilmiyor.
Ne var ki bu geniş su kitlesi olmasaydı yaşamın başlamayacağı da bir gerçek.
Kaynak: Yeni Ufuklar, Bilim ve Teknik sayfa 7 kasım 2005 tarihinde yayınlandı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder